1- فراهم کردن امکان موفقیت برای کودک:

برای آن که بتوانیم امکان موفقیت برای کودک فراهم کنیم ابتدا باید او را بشناسیم. پس از شناخت وی مسئولیت در حوزه توانایی‌اش به او واگذار می‌کنیم تا آن را انجام دهد.

پس از توفیق او در انجام کار او را مورد تأیید و تشویق قرار می‌دهیم.

2- فرصت دادن به کودک تا توانایی‌های خود را ارزیابی کند:

باید به کودک فرصت داد تا توانایی‌های خود را ارزیابی کنند. دانش‌آموزی که از حضور در جمع و پس دادن درس می‌ترسد، باید به او جرأت داد.

موجباتی فراهم کرد تا ابتدا در یک جمع خودمانی، و سپس در اجتماعات کوچک و بالاخره در جمع بیشتر با خواندن مقاله یا قطعه شعر ترس او بریزد.

با ارزیابی خود در اینکه که قادر به چنین کاری هست به تدریج اعتمادبه‌نفسش افزایش می‌یابد.

3- تشویق و تأیید:

تشویق و تأیید کارهای موفقت آمیز کودک، در او اعتمادبه‌نفس ایجاد می‌کند. بنابراین با ایجاد موفقیت برای وی و تأیید آن، کودک به توانایی‌های خود پی برده و در انجام کارها به خود متکی نمی‌شود.

4- فراهم کردن شرایط و برنامه‌هایی که کودک هنرها و نتایج عملکرد خود را ارائه می‌دهد:

برای آن که کودک متکی به نفس بار آید، باید امکاناتی فراهم گردد تا هنرها، کارهای دستی، آثار آموزشی و تحصیلی خود را ارائه دهد.

بهترین محل برای این کار ارائه دستاوردها در نمایشگاه‌ها و یا اجرای سخنرانی، خواندن مقاله و شعر و دکلمه در جمع دانش‌آموزان و یا انجمن‌های اولیا و مربیان و جشن‌های مدرسه است.

موارد دیگری که والدین می‌توانند عمل کنند نشان دادن آثار کودک در مهمانی‌ها و فرصت دادن به کودک برای صحبت کردن. و گزارش موفقیت‌های وی در زمینه‌های مختلف می‌باشد.

5- فراهم کردن فضای دموکراتیک و دادن آزادی به کودک برای انتخاب و تصمیم‌گیری و فعالیت‌های مورد علاقه:

رفتار مستبدانه و تعیین و تحمیل خط مشی کودک بدون توجه به نظرات او بدترین روش در تربیت است. این نحوه عمل کردن از رشد کودک جلوگیری نموده، موجب می‌شود فردی ضعیف‌النفس و بی‌اراده بار آید.

باید کودک را در انتخاب‌ها و تصمیم‌گیری‌های مربوط به خود شرکت و در تعیین خط مشی زندگی‌اش آزادی عمل داد. این روش موجب می‌شود از نظر فکری رشد کند و فردی متکی به خود و بااراده به بار آید.

6- پرهیز از تحقیر، توهین، مسخره کردن، سرزنش کردن، برچسب زدن، و در مقابل محبت و احترام کردن:

به طور کلی هر عملی که شخصیت کودک را مورد تهاجم قرار داده و رشد روانی کودک را متوقف سازد، اعتمادبه‌نفس کودک را کم می‌کند.

همان‌طور که تحقیر کردن، سرزنش کردن، مسخره کردن، توهین کردن، برچسب زدن و تنبیهات بدنی از هر نوع آن از عواملی هستند که به شخصیت کودک لطمه می‌زند.

در عوض احترام گذاشتن به کودک، شخصیت دادن و ایجاد رابطه حسنه و مهربانی و محبت کردن. و تمجید به موقع از کارهای مثبتی که انجام می‌دهد. از اقداماتی است که در تعامل شخصی و رشد اعتمادبه‌نفس در کودک مؤثر و مفید می‌باشد.

7- پرهیز از سرکوب کردن کودک:

کودکان معمولاً از سوالاتی، پیشنهاد‌هایی، آرزوها، درخواست‌هایی دارند. به‌جای آنکه به سوالات و پیشنهاد‌های آن‌ها پاسخ قانع‌کننده در حد فهم آن‌ها داده شود.

نباید سرکوب شوند و گفته شود از این حرف‌ها نزن، به تو این کارها نیامده، دانش آموزان باهوش معمولاً در کلاس سوالات زیادی دارند. که بخشی مربوط به درس است و بخشی خارج از درس، باید پاسخ سوالات آنان را در حد فهم ضرورت مطرح کرد.

آنان را از کلاس بیرون کردن، پاسخ سوالات خارج از درس را ندادن، پرخاش کردن و رفتارهای مشابه آن به‌هیچ‌وجه منطبق با اصول تربیت نمی‌باشد.

8- واگذاری مسئولیت:

مسئولیت دادن به کودک در حد قدرت وی، از عواملی است که می‌تواند اعتمادبه‌نفس او را بالا ببرد.

از جمله مسئولیت‌هایی که می‌توان به کودک واگذار نمود سرپرستی گروه، مبصر کلاس درس، توزیع چای در مهمانی‌ها، پذیرایی کردن با شیرینی و امثال آن می‌باشد.

واگذاری مسئولیت و توفیق کودک در آن او را برای پذیرش مسئولیت‌های بالاتر آماده می‌سازد.

https://pzf.ir